Zondag 7 november 2010 Plassen en moerassen
Wittelterbrug – Ruinen, ± 27,5 km (5,5 km extra)
Droog en zonnig, 5 – 8 °C
Vandaag weer eens een etappe van het Drenthepad. De dagen worden al weer snel korter, maar 27,5 km zou nog moeten kunnen lukken.
Het was 6:00 uur toen we de straat uit reden, het was donker en het regende. In het noorden zou het echter droog zijn volgens de berichten. Het eerste stuk reed niet fijn, af en toe last van aquaplanning (extra grote plassen door verstopte afvoerputten) en slecht zicht op de belijning. Maar inderdaad, noordelijker was het droog en werd de reis wat meer relaxed.
Om 7:30 uur parkeerden we de auto in Uffelte. Vanaf hier zouden we naar Ruinen lopen om vanaf daar met het OV naar Wittelterbrug te gaan.
De zon was nog niet op maar er was licht genoeg om de route te kunnen volgen. We liepen naar de rand van Uffelte en staken de Drentsche Hoofdvaart en even later de Oude Vaart over. De route bracht ons over zandpaden door een stukje bos naar een boeren akkerlandschap. De zon was intussen op gekomen. Modderige zand- en graspaden, afgewisseld met een enkele verharde weg, brachten ons naar het bos ‘Anserdennen’. Terwijl we de bebouwde kom van Ruinen naderden moest ik ‘de belbus’ bestellen. Ik belde naar het opgegeven nummer en vroeg om de belbus lijn 20. De vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn kon niet de verbinding vinden die ik gaf (terwijl via 9292OV we toch deze info hadden gekregen). Gelukkig zocht ze verder en kon iets voor ons regelen. We zouden om 11:00 uur in Dwingeloo op de belbus kunnen stappen en dan in Smilde weer overstappen op de volgende belbus. Opgelucht hing ik op.
We bereikten de bebouwde kom van Ruinen en moesten nog even wachten op de bus die ons naar Dwingeloo zou brengen. In het bushokje zagen we 2 nachtvlinders zitten; ’s nachts op het licht afgekomen en daar ’s ochtends blijven hangen. Onze handen werden intussen snel kouder (jaja, het is weer wennen aan de kou) en we waren dan ook blij toen het busje kwam. De buschauffeur was een oudere man die wel voor een praatje in was. Hij was geïnteresseerd in wat we gingen doen en vertelde ook e.e.a. over de omgeving. Toen we vertelden dat we nog verder moesten met de belbus zei hij dat hij ons ook wel had kunnen brengen, hij had toch een kwartier pauze tussendoor. Tsja, we hadden de belbus al besteld… Dus stapten we uit op de Brink in Dwingeloo. We moesten daar ongeveer 20 minuten wachten tot de belbus zou komen. We keken rond of we nog wat vlindertjes ofzo konden vinden. Vlindertjes zagen we niet maar wel een Boomsprinkhaan en een mooie langpootmug, beide in het bushokje. Om 11:00 uur stopte er een taxi voor ons en de chauffeuse vroeg of wij de belbus hadden besteld. We stapten in en vroegen wat we moesten betalen. Onze strippenkaart was helaas vol (opgemaakt aan de busreis van Ruinen naar Dwingeloo) en een OV-chipkaart hebben we nog niet.
Ze moest bellen met de centrale om te vragen wat we moesten betalen. De man aan de andere kant van de lijn zei eigenlijk heel bot dat ze ons er direct uit kon bonjouren, we moesten gewoon met strippen betalen. Huh?! Dat wisten wij toch ook niet??? Als ik een belbus bestel denk ik aan een bus en niet aan een taxi. Maar ja, dikke pech, we konden weer uit stappen… De chauffeuse vond het heel vervelend maar kon er ook niets aandoen. De botte vent vertelde ook nog dat we wel een gewone taxirit konden bestellen, maar dan ging het nog wel even duren want ze hadden nu niemand beschikbaar. Maar die taxi waar we in zaten was toch beschikbaar???!!! Voor ons. Toch?
Nou ja, laat maar… We zien wel hoe we thuis komen… Met een licht paniekgevoel stapten we weer uit. Hoe moesten verder komen? Eerst maar eens kijken op de kaart die in het bushokje hing. Waar waren we en waar moesten we naar toe… En vooral, hoe ver was dat? Het leek niet héél ver te zijn, maar het zou wel betekenen dat we veel meer kilometers dan gepland zouden maken, en we nog wel eens een probleem met het (ontbreken van) daglicht zouden kunnen krijgen. We lieten ons echter niet zomaar uit het veld slaan en gingen op pad. Al snel zagen we op een verkeersbord dat het 5 km was naar Diever. Op de kaartjes bij de routebeschrijving van het Drenthepad zag ik dat we vanuit Diever de route weer zouden kunnen vinden. Vervelend was wel dat de route van 27,5 km dan opeens zo’n 40 km zou worden… Een klein verschil.
We liepen richting Diever en kwamen uit bij een doorgaande weg. Hier zagen we een bord dat ons vertelde dat er een fietspad naar Wittelte liep. Dat was mooi, zo’n 5 km lopen en dan zouden we weer op de route zijn, op de plek waar we met het OV hadden willen komen. Dat scheelde dus zeker 5 km met de optie om via Diever te lopen! Pfff. We hadden de moed nog niet laten zakken, maar dit was wel een fijne meevaller. Prettige bijkomstigheid was dat we nu niet langs de doorgaande weg hoefden te lopen maar dat we over rustige asfaltweggetjes werden geleid.
Meerdere malen gingen we op het asfalt op onze knieën om foto’s te maken van beestjes. We zagen een knalgroen rupsje, meerdere keverlarfjes en een mooie vlinder, allemaal op de weg.
Bij Wittelterbrug pakten we de route weer op; nog 15,5 km te gaan. De zon scheen lekker, we voelden ons nog fit. We konden dus heerlijk genieten van de natuur om ons heen, het landschap en de prachtige herfstkleuren van de bomen en struiken. Bij was struikjes zagen we een aantal aangetaste blaadjes. Aangetast door de zogeheten ‘bladmineerders’. Dit zijn bv rupsjes van vlinders, maar het kunnen ook larfjes van vliegen of kevers zijn. Aan de wijze van beschadiging kan je soms zien welke soort het betreft. Erg interessant, vinden wij.
Terwijl Remco wat bladeren op de foto zette, keek ik of ik nog meer beestjes kon ontdekken. Op en takje zag ik iets dat op een wit vogelstrontje leek. Ik keek nog eens goed en dacht nog steeds aan een vogelstrontje. Maar toch, was het niet een vlindertje? Nog eens kijken, nog beter. Ook vanaf opzij bekeken. Ja, toch wel, dit was een vlindertje! Geweldig hoe zo’n beestje zich kan camoufleren. En het mooiste is dat als je het vlindertje op de foto uitvergroot, je een schitterend diertje ziet.
Op hetzelfde stukje zagen we ook nog twee verschillende wantsen. Ook al is het najaar, er is nog genoeg te zien aan beestjes.
De route ging over lekker veel zandpaden. Door de extra kilometers besloten we de pauze wat eerder op de route te nemen dan gepland. Ook omdat de temperatuur later op de dag weer zou gaan zakken. We vonden een mooi plekje aan het Brandeveen, een mooi meertje in het bos. Op de grond zagen we een Slakrups en boven het water zagen we kleine vlindertjes vliegen. Echt handig waren de vlindertjes niet, want eentje raakte te water en bleef daar een beetje spartelen, een ander had het geluk om vanuit het water weer omhoog te kunnen vliegen.
De tijd begon te dringen dus pakten we onze spullen in en gingen verder op pad. Nou ja, óp pad… Regelmatig langs het pad omdat er zoveel grote plassen waren. We kwamen bij het heidegebied Hottingerveld, hier was duidelijk te zien hoeveel heide al had plaats gemaakt voor grassen. Zo liep je nog door de heide, zo was het opeens een steppe-achtig landschap met veel hoog gras. De zon begon te zakken, de herfstkleuren om ons heen werden hierdoor extra mooi belicht
We ploeterden voort over de drassige paden maar kwamen op een gegeven moment bij een paadje waar een paar meter in moeras was veranderd. We probeerden een redelijk begaanbaar stuk te vinden maar dat lukte niet. De plassen waren zo diep dat je tot boven je enkels in het water zou komen te staan, en wie weet hoe ver je nog weg zou zakken in de bodem. We besloten over het hekje te klimmen om door de drassige heide iets beter verder te kunnen komen. Het lukte en iets verderop stapten we het hekje weer over. Het duurde niet lang of het pad was een soort van beekje. We staken dit stuk over door onze benen aan weerszijden van de kanten van het watertje te zetten en zo verder te lopen. Toen we het ergste achter de rug hadden waren we blij dat het nog licht was, want in het donker was dit pad echt niet grappig geweest. Het was 16:30 uur, aan de horizon zagen we de zon ondergaan, het begon te schemeren. We hadden zaklampen bij ons, maar we waren liever voor het donker het bos uit. Doorlopen dus!
We kwamen langs een paar grafheuvels. Dat betekende dat we bijna het bos uit waren! En ja hoor, de eerste huizen van Uffelte kwamen in beeld. Om 17:00 uur kwamen we eindelijk aan bij de auto. Op de terugweg hadden we nog even file maar waren toch om 19:45 uur thuis. We waren best moe, maar we hebben het wel eens erger gehad. Het was een mooie wandeling met een beetje veel water. Wel een zonnige dag gelukkig!